عشق بزرگم آه چه آسان حرام شد
می شد بدانم که اینکه خط سر نوشت من
از دفتـــــر کــــدام شب بستــــه وام شد ؟
اول دلــم فراق تو را سرسری گرفت
و آن زخم کوچک دلم آخر جذام شد
شعر من از قبیله خونست خون من ،
فـــــواره از دلــــم زد و آمد کلام شد
ما خون تازه در تن عشقیم و عشق را
شعر من و شکوه تو ، رمز الدوام شد
بعد از تو باز عاشقـی و باز ... آه نه !
این داستان به نام تو اینجا تمام شد
شاعر: حسین منزوی
ای چشم هات، مطلع زیباترین غزل!
با این غــــزل، تغـــــزل من نیز مبتذل
شهدی که از لب گل سرخ تو می مکم
در استحاله جای عسل، می شود غزل
شیرینکم!به چشم و به لب خوانده ای مرا
تـا دل ســـوی کدام کشد قنــــد یا عسل؟
ای از همـــــه اصیـــل تـــــر و بـــی بدیل تـر
وی هر چه اصل چون به قیاست رسد، بدل
پر شد ز بی زمان تو، در داستان عشق
هر فاصله کــــه تا بـــه ابد بــــود، از ازل
انگار با تمـــام جهـــــان وصل مــی شوم
در لحظه ای که می کِشَمت تنگ در بغل
من در بهشتِ حتم گناهم، مرا چه کار
بـــا وعده ی ثواب و بهشتـان محتمل؟
شاعر: حسین منزوی
